Viva San Diego! (dag 26)

Zondag 8 juni 2014

Na een lekker ontbijtje (inclusief uiteraard de wafels, want een elektrisch wafelijzer vind je bij elk Amerikaans ontbijt), gaan we weer met de treintrolley naar Old Town San Diego. Het is opvallend hoe gauw de bevolking verandert, zo gauw je weer in een grote stad bent. Ook San Diego heeft een zeer gemêleerde bevolking, je ziet er de meest bijzondere figuren in allerlei kleuren: uiteraard de grijze meerderheid, maar ook verlopen hippies, Mexicanen met de pet verkeerd op de kop, al dan niet onder de tattoo’s, veel jongeren met afgezakte broek en dito verkeerde pet, negerinnen die meestal allemaal lid zijn van de dikke poepert club (zouden die ook echt zulke brede wc’s hebben?), Chinezen (al dan niet als toerist, te herkennen aan fototoestel en/of iPad), studenten, identiteitszoekers en tenslotte diverse soorten toeristen. Onderweg kom je ook hier weer op de geijkte plekken de beroepsbedelaars, getalenteerde en ongetalenteerde muzikanten, alsmede pipo’s, nono’s en nitwits tegen. Je kunt er een film van maken, die zou in Cannes zeker in de prijzen vallen.
In Old Town stappen we in de toeristentrolley (eigenlijk meer een busje) om een rondrit te maken langs de belangrijkste bezienswaardigheden. Het is een hop off – hop on bus: bij de verschillende stops kun je er uit, rondkijken en weer op de volgende bus stappen die langs komt. Je krijgt een sticker op, zodat ze weten, dat je er voor betaald hebt. De chauffeurs vertellen uitgebreid over de stad en over interessante plekjes onderweg. Dit gaat gepaard met veel humor, meezingen met liedjes, gekke geluidseffecten, klappen, enz., kortom zeer vermakelijk.
Allereerst rijden we langs de baai en zien het maritiem museum. Aan de kade liggen veel schepen, waaronder het schip dat gebruikt is bij de film Master and Commander met Russell Crowe. Bij de 2e stop, Seaport Village stappen we van boord. Seaport Village is, zoals de naam al zegt, een ‘dorpje’ dat een havensfeer uitstraalt, bestaande uit veel leuke winkeltjes en restaurantjes. In de baai zien we veel jachten en speedboten. We lopen een eindje over de boulevard aan zee en opeens valt ons een enorm vliegdekschep op. Het blijkt de USS Midway te zijn, een gigant uit de Amerikaanse oorlogsgeschiedenis. Voordat het in 2004 tot museum werd omgebouwd, was dit het langst gebruikte vliegdekschip van de twintigste eeuw. Het werd ingezet van september 1945 tot aan Desert Storm in 1991. Momenteel herbergt het 296 meter (3 voetbalvelden) lange schip meer dan twintig gerestaureerde vliegtuigen en kan het zich verheugen op ruim 800.000 bezoekers per jaar. De Amerikanen zijn uiterst trots op hun marine, getuige de leus: USS Midway, America’s Living Symbol Of Freedom. Wij gaan aan boord!
In het ruim en op het dek staan verschillende vliegtuigen. Bij sommige kun je zelf in de cockpit klimmen om een idee te krijgen van hoe het in de lucht moet hebben gevoeld. Ook een aantal vluchtsimulators bieden een unieke kans om te ontdekken hoe het voelt om op te stijgen en loopings uit te voeren. Mij niet gezien dus (… hoewel, let eens op de foto van de piloot in de cockpit en zijn naam!) Kotszakjes gereed houden!
Een wandeling op het dek van het schip is werkelijk fascinerend. We mogen overal komen en krijgen zelfs een rondleiding door de toren en vertrekken van de admiraal en de kapitein. Wat een gigant van een schip! Hierbij wat getallen:
Kiellegging: 27 oktober 1943, tewaterlating: 20 maart 1945
Gewicht: 70.000 ton, snelheid: 33 knopen
Lengte: 296 m, breedte: 34 m, diepgang: 10 m
Voortstuwing en vermogen stoomturbines: 212.000 pk
Vliegtuigen en faciliteiten: 130 gevechtsvliegtuigen (WOII), 45-55 (jaren '80)
De ‘catapult power’ is 0 to 272 km/u in minder dan 3 sec en het landingsgebied op het dek binnen de ‘arresting wires’ heeft de grootte van een tennisveld.
Bemanning: 4.104. Dit betekende voor de 225 koks het bereiden van 12.000 maaltijden per dag, bijna 10 ton voedsel, waaronder 1000 broden, 4500 pond vlees, 3000 pond aardappelen en 10.000 koppen koffie!
Wanneer je een aantal beelden van het schip ziet uit het verleden, merk je hoe enorm gedisciplineerd alles er aan toe ging op het schip. Het was dan ook een uitermate gevaarlijk gebeuren, waarbij, zo vertelde een veteraan me, toch behoorlijk wat ‘ongelukjes’ gebeurd zijn.
Was de USS Midway (# 41)’s werelds grootste carrier (vliegdekschip), momenteel is dat de USS Ronald Reagen (#76), die nog een stuk langer is en 6000 man aan boord heeft. Dit schip zien we in de verte aan de andere kant liggen. Vlakbij zien we ook het midden in de stad gelegen moderne vliegveld liggen, waar elke 5 minuten wel een vliegtuig landt of opstijgt en niemand die er over zeurt! (volé, volé, volé, volé!).
Wanneer we het indrukwekkende schip verlaten, schalt uit de speakers een instrumentale versie van Trossen Los, bekend van het Eelder Shantykoor en dat aan de andere kant van de wereld! Opnieuw merk ik hoe sterk die Fishermen’s Friend snoepies zijn.
We vervolgen onze bus trip, rijden langs het enorme Convention Center en zien even later bij de haven San Diego’s 2 belangrijkste import artikelen:
1) bananen: enorme aantallen containers van o.a. het merk Dole
2) auto’s (!)
Daarna begint de rit over de 61 meter hoge en 3 kilometer lange Coronado Bridge. De chauffeur heeft een goede raad voor mensen met hoogtevrees: “Do the same as I do: Close your eyes!”. Het uitzicht vanaf de brug over de baai met op de achtergrond de skyline van San Diego is adembenemend. Op het schiereiland Coronado vind je ook overal leuke plekjes, stranden, havenplaatsjes, parken, shops, restaurantjes en mondaine hotels. Het is een stad op zich. Ook hier gaan we er even uit. We zien er het historische Hotel del Coronado, het eerste hotel ter wereld dat onder supervisie van Thomas Edison liften en elektriciteit kreeg en beroemd werd door de opnames van de film “Some like it hot” met Marilyn Monroe en Tony Curtis. Het is een prachtig gerenoveerd hotel met mooie ligging, maar prijzig!
Ook vragen we ons even verderop af wat de betekenis is van een enorme koe en een Elvis beeld voor een etablissement waar het uitpuilt van de mensen. De chauffeur verklaart dit later: koe=milk, Elvis=shake. Ze verkopen er milkshakes!
De tocht door San Diego gaat verder door het centrum: Broadway Circle, Horton Plaza, het Gaslamp Quarter met z’n honderden eetgelegenheden, het prachtige uitgestrekte Balboa Park met musea, live orgelconcerten, dierentuin en Spanish Village en rijden vervolgens door Little Italy, zoals de naam al zegt, de Italiaanse wijk, die ontstond toen duizenden Italianen zich hier vestigden na de brand die San Francisco in 1906 plat legde. Ook kent San Diego nog een China Town, dankzij de vele Chinezen die werkten aan de eerste spoorlijnen. Tegenwoordig komen ze alleen nog om te fotograferen.
Eind van de middag komen we weer aan in Old Town en nemen de treintrolley terug, na nog even een stop in het Gaslamp Quarter te hebben gemaakt. De Blue Line naar Chula Vista zit weer bom- en bomvol. We persen ons er uit bij het station E Street en haasten ons naar Denny’s. We hebben allebei een enorme honger en dorst en verwennen onszelf op een advocado/chicken sandwich + seasoned fries + salad (Fenny) en steak + seasoned fries + dippable veggies (Jur) en als klap op de vuurpijl 2 dikke toetjes (zeg maar toeten).
Wat een dag! De hele dag door San Diego gereden, gewandeld en ontzettend veel gezien. Prachtige stad, prachtige dag, flink de kop verbrand en nu bekaf.
We hebben niet eens meer puf nog een stukje te schrijven.
Dat zien we morgen dan wel weer!
Viva San Diego!