Golden Spike! (dag 11)

Zaterdag 24 mei 2014

Vandaag slechts 165 mijl te gaan naar Salt Lake City in Utah. Weer een prachtige dag, het zonnetje schijnt, cruise control aan en karren maar door het boerenland. Mooie namen onderweg, zoals Devils Creek Reservoir en Cherry Creek.
Bij het binnenrijden van Utah, houden we even halt bij het Visitor Centor, waar we van de pensionado een leuk aantal folders, een kaart en tips meekrijgen. Wanneer we weer rijden zie ik heel toevallig bij de afslag Brigham City een bordje met Golden Spike Historical Site (29 mijl naar het westen). De gemiddelde toerist zal daar niet gauw heen rijden, maar wíj wel! We rijden via Corinne naar de Promontory Mountains en komen uit bij een spoorlijn met een klein Visitor Center. Hier werd op 10 mei 1869 symbolisch een gouden spoorspijker geslagen in de rails om de spoorlijnen van de Central Pacific en de Union Pacific met elkaar te verbinden.
De Central Pacific werkte vanuit Sacramento in het westen en de Union Pacific vanuit Omaha in het oosten. Een enorme klus, de Central Pacific moest bijvoorbeeld dwars door de Sierra Nevada en schoot tijdenlang slechts 4 cm per dag op (uitkappen van de tunnel in de Donner Mountain). De aanvoer van materiaal was een nachtmerrie, want alles moest per schip vanuit het oosten over zee via Kaap Hoorn worden aangevoerd naar San Francisco. Duizenden Chinezen werkten aan deze kant van de spoorlijn. Aan de kant van de Union Pacific werkten Ieren, Duitsers, Italianen, oorlogsveteranen en zelfs indianen. Vanwege deze mengelmoes vloeide er veel bloed in de ‘Hell-on-wheels’ stadjes die langs de spoorlijn ontstonden. Het geld dat de arbeiders verdienden ging meestal direct op aan gokken en vrouwen. Al met al duurde de klus 6 jaar, de Central Pacific had 690 mijl (1100 km) aangelegd, de Union Pacific 1086 mijl (1737 km), dwars door en over bergen, woestijnen en rivieren. Maar nu was het oosten met het westen verbonden en kwam de echte trek naar het westen pas goed op gang.
We hebben weer alle geluk van de wereld, want juist vandaag wordt deze belangrijke gebeurtenis nagespeeld. Net echt! Beide natuurgetrouwe replica’s van de oorspronkelijke Jupiter enerzijds en de No. 119 anderzijds komen op elkaar toe rijden en acteurs vervullen de rollen van de notabelen van destijds met de bijbehorende formaliteiten. Uiteindelijk mag ook Opa Jur met de beroemde spieker op de foto. Wat had kleinzoon Merlijn hier graag bij willen zijn! Hij is gek op treinen.
We rijden terug naar de snelweg en bij afslag 332 rijden we via Syracuse (Zere Koeze op z’n Gronings) naar Antelope Island, waar je uiteindelijk komt via een lange weg dwars door het Great Salt Lake. Het meer doet z’n naam eer aan, grote gedeeltes liggen droog en zijn pure zoutvlaktes. Antelope Island is een beschermd natuurgebied, waar nog bizons, antilopen, herten, vogels en vele andere dieren vrij in de natuur leven. We rijden over het eiland naar de Fielding Garr Ranch, waar (hoe is het mogelijk) net vandaag een cowboy festival aan de gang is, inclusief country artiesten, cowboy producten, paardrijden en schietende cowboys met hinnekende stokpaardjes. Fred is er niets bij!
Via de snelweg bereiken we niet veel later Salt Lake City, waar we voor 2 dagen een suite geboekt hebben in het Double Tree Hilton Hotel, een werkelijk prachtig **** hotel met zwembad, fitness, enz. Schrik niet van de prijs: slechts 71 dollar (€ 50) per nacht! De kamer is werkelijk subliem en van alle luxe voorzien: aparte living met stoelen en banken, bureau en groot flatscreen, tussenkamer met bad, toilet, koelkast, magnetron, strijkspullen, enz. en nog een joekel van een slaapkamer met kingsize bed, nóg een bureau en nóg een flatscreen. ‘Hou ken t, hou ken t’?, zou ôl Feddema wel zeggen. Wij zijn er in elk geval zeer content mee. Stelletje dikdakkers dat we zijn!