‘COUNTRY ROADS’ IN MONTEREY

‘COUNTRY ROADS’ IN MONTEREY
(zondag 14-10-2012)

Vanmorgen na een heerlijk uitgebreid ontbijt en met de zon op de kop vertrokken richting Merced. We merken al direct dat we in de Green Valley komen, het uitgestrekte dal tussen de Sierra Nevada en het Californische kustgebergte. Het is een enorm vruchtbaar gebied dat niet alleen Californië, maar ook een groot deel van de US voorziet van groente en fruit. Urenlang rijden we op een rechte weg met links en rechts alleen maar boomgaarden, plantages en kwekerijen, zover het oog reikt. Katoen, pistache noten, aardbeien, mais, kool, pruimen, appels, sinasappels, citroenen, artisjokken, wortels, alles komt voorbij. Op de radio barst het opeens van de zenders met Mexicaanse muziek (Koos zou z’n hart hier ophalen) à la Flaco Jimenez. Uitsluitend polka’s en walsjes, Spaanstalige muziek in een Oostenrijks jasje (Mexico stond vroeger onder Oostenrijks bewind (keizer Maximiliaan)). De reden dat hier zoveel Mexicaanse zenders zijn, komt omdat het werk op de velden vrijwel alleen door Mexicanen geschiedt. Deze harde werkers, soms smalend ‘wetbacks’ genoemd, vanwege hun natte, bezwete rug, wonen vaak in stacaravans, maar sommigen hebben zich inmiddels al opgewerkt tot klein boertje en verkopen hun producten langs de kant van de weg. Even voor Los Banos stoppen we bij zo’n ‘kraampje’ en kopen voor weinig geld wat sinasappels en pistache noten.
Rond de middag zien we in de verte het kustgebergte en rijden op Monterey af. Enkele mistbanken, komend van zee, schrikken ons wat af, maar wanneer we in het stadje aankomen, hebben we er gelukkig weinig last van. Monterey ligt aan de Stille Oceaan (de Pacific) en is niet alleen bekend vanwege de watersport, maar ook vanwege een aantal historische gebeurtenissen, zoals het Monterey Pop Festival in 1967, eigenlijk het eerste hippie festival, dat de weg vrijmaakte voor het later nog bekendere Woodstock Festival. Veel beroemdheden uit de sixties traden er op, zoals The Who, Jimi Hendrix, Jefferson Airplane en Janis Joplin. Ook is Monterey bekend om de Cannery Row. De beroemde Amerikaanse schrijver John Steinbeck schreef er over. Eens was Monterey de ‘Sardine Capital of the World’ en de speciale ‘divers’ die er mede voor verantwoordelijk waren staan vereeuwigd bij een gedenkteken (zie foto). Tenslotte is het Zee Aquarium van Monterey natuurlijk wereldbekend.
We lopen er een tijdje langs de boulevard, maar het is er erg druk (zondagmiddag) en wat later vervolgen we onze weg zuidwaarts lang de Highway 1.
Even buiten Monterey stoppen we om wat vogels (pelikanen, aalscholvers, zeemeeuwen en albatrossen) en zeehonden te bekijken op wat rotsen en raken in gesprek met 2 dames, afkomstig uit Merced, die hier afval verzamelen op het strandje. Het blijkt dat dit de plek is waar op 12 oktober 1997 (15 jaar geleden) de zanger John Denver verongelukte met zijn vliegtuigje. Met een groepje fans uit diverse plaatsen gedenken zij elk jaar zijn sterfdag door hier heen te gaan, hem te eren en in gedachten te houden. Aan het eind van de middags zingen ze Denver songs op het strandje en ’s avonds gaan ze samen uit eten.
We rijden door naar de 17-miles Drive, een 27 km lange privé weg, waarvoor wel entree moet worden betaald. Het is een schitterend stukje natuurschoon langs de Pacific met een paar hele luxe optrekjes, golfbanen en stranden (Pebble Beach) en natuurlijk cipressen. Bij de bekendste, de ‘Lonely Cypress’, een boom die zich daar verloren vastklampt aan een rots in de branding, houden we uiteraard halt. Niet alleen wij, maar ook veel van onze over-dwars-kijkende vrienden, gaan hier weer op de foto.
Na 17 mijl komen we aan in het plaatsje Carmel, een chique, maar schitterend plaatsje, waarvan Clint Eastwood nog een tijdlang burgemeester was. Onze Bram (van de Tom Tom Company) brengt ons daarna keurig naar ons motel, de Knights Inn Carmel Hill in Monterey. Er tegenover is een gigantisch winkelcentrum. Bij de plaatselijke supermarkt kun je kant en klare eterij per gewicht kopen ($ 7,99 per pond), heeeeel veel keus, allerlei soorten kip, vlees, vis, pasta’s, groentes, fruit, enz. Je propt gewoon in dozen wat je eten wilt, bij de kassa wordt het gewogen en thuis gaat het desgewenst nog even de magnetron in. Je eigen fastfood!
Ook wij doen lekker mee met dit bijzondere systeem (een tip voor AH of C1000?) en eten onze porties op onze kamer op, overigens een leuke kamer met weer een enorm kingsize bed (zie foto). Nog een paar nachtjes slapen en dan zit de vakantie er helaas al weer op. Wordt het ‘Leaving On A Jetplane’ of ‘Take Me Home Country Roads’? Toch de laatste maar.
Sleep well, John!

P.S. Op m’n Iphone vond ik nog een fotootje van onze maaltijd bij de Happy Burger Dinner een dag eerder. Het betreft mijn 49-er Burger, die uit de volgende onderdelen is opgebouwd: hamburger + saus + kaas + 2 uienringen + bacon, samengepakt tussen een broodje. Een prikker zorgt er voor dat alles op z’n plaats blijft. Het is alleen mogelijk een hap te nemen door het broodje heeeeel hard samen te knijpen. Voor de vitamientjes zorgt het stukje augurk op de rand van het bord.
Op de achtergrond Fenny’s gezonde maaltijd.