TUBA OR NOT TUBA

TUBA OR NOT TUBA
(dinsdag 2-10-2012)

Voor ons doen hebben we behoorlijk lang geslapen (kwam door dat hoge bed) en kunnen nog net voor 9 uur beneden van het continental breakfast genieten. Dit keer (lach niet!) met kleine frikandelletjes! Gelukkig ontbreken ook de scrambled eggs, wafels en muffins niet, laat staan de tientallen soorten cereals (heel gezond, maar niet te vreten).
Wat doen we vandaag? Blijven we in Tuba City of gaan we er nog even op uit? Tuba or not Tuba, that’s the question! Een ding is zeker: vandaag doen we het even kalm aan. We zijn wat achter met onze verslagjes, dus daar eerst maar es mee aan de gang. Fenny met haar dagboek en Jurronimo met z’n WaarBenIk.
Ook nog even snuffelen op internet of er nog wat moois is in de naaste omgeving. Uiteraard zou het mooi zijn een van de oude Hopi nederzettingen in het reservaat te bezoeken. Tenslotte is de Hopi cultuur een van de oudste van Amerika. In de First, Second en Third Mesa zijn nog zeer oude pueblo stadjes te bezichtigen, uiteraard ook hier met de nodige restricties. Maar helaas gaat ons dat teveel tijd kosten en we willen vandaag wel een beetje bijkomen.
Op internet ontdekken we echter wel de Coal Mine Canyon en die is hier vlakbij (16 mijl). Het is een canyon die vrijwel nergens op een kaart staat aangegeven en dus ook moeilijk te vinden is. Kenners beschrijven de canyon als een van de mooiste die ze gezien hebben.
We rijden het Hopi reservaat in via de State Route 264 en houden in de gaten wat we gelezen hebben: ga kort voor mijlpaal 337 linksaf een onverharde weg op, je herkenningspunt is een windmolen die maar een paar meter van de rand van Coal Mine Canyon vandaan staat. De weg is zanderig en hobbelig, maar over het algemeen vrij goed begaanbaar. Na zo’n 800 m stoppen we en zien de canyon al liggen. We lopen er heen, verder niemand in de verste verte, stilte en wàt een uitzicht, schitterend! Dat hier zo weinig melding van wordt gemaakt!
De Navajo indianen noemen deze canyon Honoo Jί, hetgeen ‘zaagtandvormig’ betekent en inderdaad, net als in het bekende Bryce Canyon National Park in Utah (waar we later in de week nog heen gaan) staat de canyon vol met grillig gevormde hoodoos en rotspilaren in prachtige kleuren. Rode, bruine, witte, grijze en blauwe tinten zorgen voor een geweldig schouwspel. Helemaal bovenin de canyon vind je ook een gitzwarte laag, dat is de koollaag waaraan de canyon haar naam te danken heeft. De canyon is zeer uitgestrekt, wij zien er maar een gedeelte van. Het is mogelijk om af te dalen, maar wij laten dit wijselijk achterwege. Na wat langs de richels en ravijnranden gelopen te hebben en wat mooie plaatjes geschoten te hebben, keren we terug naar de auto. De reden dat zo weinig melding wordt gemaakt van dit schitterende natuurverschijnsel zal ongetwijfeld liggen in het feit dat de indianen het liever voor zich zelf willen houden met zo weinig mogelijk pottenkijkers.
Terug in het hotel trekken we onze zwemkleren aan en gaan even later heerlijk in de (zeer warme) jacuzzi en nemen een duik in het zwembad. Aaaaah, heerlijk! Even relaxen en bijkomen van alle indrukken!
Voor het avondeten rijden we naar een Chinese Food restaurant, dat we in Tuba City zagen. Helaas, alles donker! Dan maar naar de KFC (Kentucky Fried Chicken). Midden tussen de vele indianen doen we onze bestelling: een honey/bbq sandwich met house salad (Fenny) en crunchy kippenspul met wedges en coleslaw (Jurronimo). Niet echt geweldig, er blijft veel over. Sorry Denny (met de groeten van Fenny), het spijt ons dat we even vreemd gingen, de volgende keer komen we weer lekker bij jou eten!

P.S. De rooie vlekken op m’n benen zijn weer bijna verdwenen (en dat rijmt ook nog!)