Vluchtperikelen (dag 1)
Door: Jurronimo
Blijf op de hoogte en volg Jur
14 Mei 2014 | Verenigde Staten, Denver
14 mei 2014
We zijn al vóór de wekker wakker, dus mooi op tijd. Fris en monter stappen we even later in de lift, waar ons de eerste verrassing wacht: een enorme Duitser met Mohikanen kuif. Oef, (om met Winntou te spreken), van dichtbij lijkt het wel of ie gescalpeerd is!
Op Schiphol is het al weer een drukte van jewelste. Na ingecheckt te hebben, gaan we nog even rustig zitten om het ontbijtpakket, dat Fenny de dag ervoor heeft klaargemaakt, te verorberen. We mogen namelijk geen eten en drinken mee door de douane nemen. Onze koelkast moest natuurlijk wel leeg (ons Drenten bint zuneg!).
Om 10.45 staan we bij Gate D2, waar zowaar onze namen worden omgeroepen voor de boarding. Hihi, zijn we nog de laatsten ook om aan boord te gaan! We hebben een mooi tweezitsplekkie met Fenny uiteraard bij het raam. Een half uur later vertrekt de Boeing 767 met bestemming Washington keurig op tijd en kan de reis beginnen.
De cabin crew is zoals gewoonlijk uitermate vriendelijk. Na het eerste (gratis) drankje worden de formulieren uitgedeeld, die we moeten invullen voor de USA douane. De gezellige big black nanny stewardess vraagt of wij 1 familie zijn.
- ‘Not yet’, antwoord ik, ‘we’re getting married in Vegas, till then we’re single.’
- ‘Oh, how romantic!’, zegt ze, ‘I’d love to get married in Vegas!’
- ‘Well, there still is hope!’ is mijn reactie, waarop ze in lachen uitbarst. Ze gooit haar tanden bloot, zoals alleen big dat nannies dat kunnen. Vanaf dan kan ik geen kwaad meer doen bij Pamela (zo heet ze). Telkens wanneer ze langs komt, knipoogt ze, legt ze even haar hand op mijn schouder en vraagt: ‘Can I get you something to drink, love?’.
De afstand naar Washington, D.C. is een dikke 6000 km, we vliegen met een snelheid van zo’n 800-900 km/u over Engeland, Ierland en urenlang over de Atlantische Oceaan. Buiten is het 54 graden onder nul. Uiteindelijk krijgen we de kust van Newfoundland in zicht. Nog veel ijsschotsen. Daarna blijft het helaas bewolkt. We vliegen over land via Boston en New York en landen keurig om 19.30 (Ned. Tijd) in Washington. Het lijkt net alsof we in onze achtertuin landen. Met een knipoog neem ik afscheid van my big fat mama.
Op Dulles (Washington Airport) is het heel rustig, gelukkig geen lange wachtrijen. Wel moeten we ruim 2 uur wachten op onze aansluiting naar Denver, dus een beetje rondhangen. Een enorme beker gloeiend hete Starbucks koffie doet wonderen. We maken kennis met een stel Twentenaren die een 4-daags reisje naar Aspen hebben gewonnen.
Het vliegtuig naar Denver is wat kleiner en propvol. Vanwege slechte weersomstandigheden boven het midden van de USA vertrekken we ruim een half uur te laat. De piloot haalt de verloren tijd wel weer in, maar we dit gaat wel gepaard met de nodige turbulentie. Ook hier is het personeel weer supervriendelijk en opvallend is dat net als bij de eerste vlucht de leeftijd van de cabin crew dik boven de 40 ligt. Niks geen opgedirkte hoog-in-de-bol jonge dames met foute hoedjes en dito sjaaltjes en een kindejen-vooj-kindejen accent, evenmin ook ‘mannelijke’, grapjurkende Gerard Joling wannabees in te strakke broeken. Aan de reeds grijzende Pamela look-a-like stewardess heb ik weer een goeie: krijgen de mensen voor mij allemaal een bekertje frisdrank gegoten uit een blikje, aan mij vraagt ze met een ondeugende blik: ‘You want the whole can, love?’ Vast en zeker familie van my big fat nanny.
Na een dikke 3 uur vliegen landen we in Denver, waar het regenachtig is en slechts 59F is, oftewel 15 klein nulletje C. Enorme regenwolken hangen boven Denver tegen de Rocky Mountains aan. Wel een mooi gezicht.
Na de landing begeven we ons naar buiten, waar een grote bus van Alamo Autoverhuur ons al staat op te wachten en even later worden we verwelkomd door een vriendelijke receptioniste, die ons onze full size car laat uitzoeken. Onze keus valt op een witte Chevrolet Malibu van 3 maand oud met nog geen 3000 mijl op de teller. Prachtige wagen!
We installeren onze Chinese navigator van € 38, die ons keurig naar het Days Inn Hotel in Golden (W Denver) leidt. Kloepoek bij? De avond is gevallen, het is Hollands fris en het sputtert zo nu en dan. Jake, de receptionist van het hotel vertelt dat Denver soms op 1 dag 4 seizoenweersomstandigheden (mooi scrabble-woord) kan hebben. Het lijkt Melbourne wel! Onze ruime kamer heeft gelukkig een enorm Kingsize boxspring bed, waar je ook nog eens op moet springen, zó hoog! Mijn wederhelft is een kleine spring-in-‘t-veld en springt dan ook een gat in de lucht: even wat slaap inhalen, want inmiddels zijn we wel al bijna 24 uur in touw!
Goodnight!
P.S. Sorry voor de matige foto’s, zijn gemaakt met de smartphones.
We zijn al vóór de wekker wakker, dus mooi op tijd. Fris en monter stappen we even later in de lift, waar ons de eerste verrassing wacht: een enorme Duitser met Mohikanen kuif. Oef, (om met Winntou te spreken), van dichtbij lijkt het wel of ie gescalpeerd is!
Op Schiphol is het al weer een drukte van jewelste. Na ingecheckt te hebben, gaan we nog even rustig zitten om het ontbijtpakket, dat Fenny de dag ervoor heeft klaargemaakt, te verorberen. We mogen namelijk geen eten en drinken mee door de douane nemen. Onze koelkast moest natuurlijk wel leeg (ons Drenten bint zuneg!).
Om 10.45 staan we bij Gate D2, waar zowaar onze namen worden omgeroepen voor de boarding. Hihi, zijn we nog de laatsten ook om aan boord te gaan! We hebben een mooi tweezitsplekkie met Fenny uiteraard bij het raam. Een half uur later vertrekt de Boeing 767 met bestemming Washington keurig op tijd en kan de reis beginnen.
De cabin crew is zoals gewoonlijk uitermate vriendelijk. Na het eerste (gratis) drankje worden de formulieren uitgedeeld, die we moeten invullen voor de USA douane. De gezellige big black nanny stewardess vraagt of wij 1 familie zijn.
- ‘Not yet’, antwoord ik, ‘we’re getting married in Vegas, till then we’re single.’
- ‘Oh, how romantic!’, zegt ze, ‘I’d love to get married in Vegas!’
- ‘Well, there still is hope!’ is mijn reactie, waarop ze in lachen uitbarst. Ze gooit haar tanden bloot, zoals alleen big dat nannies dat kunnen. Vanaf dan kan ik geen kwaad meer doen bij Pamela (zo heet ze). Telkens wanneer ze langs komt, knipoogt ze, legt ze even haar hand op mijn schouder en vraagt: ‘Can I get you something to drink, love?’.
De afstand naar Washington, D.C. is een dikke 6000 km, we vliegen met een snelheid van zo’n 800-900 km/u over Engeland, Ierland en urenlang over de Atlantische Oceaan. Buiten is het 54 graden onder nul. Uiteindelijk krijgen we de kust van Newfoundland in zicht. Nog veel ijsschotsen. Daarna blijft het helaas bewolkt. We vliegen over land via Boston en New York en landen keurig om 19.30 (Ned. Tijd) in Washington. Het lijkt net alsof we in onze achtertuin landen. Met een knipoog neem ik afscheid van my big fat mama.
Op Dulles (Washington Airport) is het heel rustig, gelukkig geen lange wachtrijen. Wel moeten we ruim 2 uur wachten op onze aansluiting naar Denver, dus een beetje rondhangen. Een enorme beker gloeiend hete Starbucks koffie doet wonderen. We maken kennis met een stel Twentenaren die een 4-daags reisje naar Aspen hebben gewonnen.
Het vliegtuig naar Denver is wat kleiner en propvol. Vanwege slechte weersomstandigheden boven het midden van de USA vertrekken we ruim een half uur te laat. De piloot haalt de verloren tijd wel weer in, maar we dit gaat wel gepaard met de nodige turbulentie. Ook hier is het personeel weer supervriendelijk en opvallend is dat net als bij de eerste vlucht de leeftijd van de cabin crew dik boven de 40 ligt. Niks geen opgedirkte hoog-in-de-bol jonge dames met foute hoedjes en dito sjaaltjes en een kindejen-vooj-kindejen accent, evenmin ook ‘mannelijke’, grapjurkende Gerard Joling wannabees in te strakke broeken. Aan de reeds grijzende Pamela look-a-like stewardess heb ik weer een goeie: krijgen de mensen voor mij allemaal een bekertje frisdrank gegoten uit een blikje, aan mij vraagt ze met een ondeugende blik: ‘You want the whole can, love?’ Vast en zeker familie van my big fat nanny.
Na een dikke 3 uur vliegen landen we in Denver, waar het regenachtig is en slechts 59F is, oftewel 15 klein nulletje C. Enorme regenwolken hangen boven Denver tegen de Rocky Mountains aan. Wel een mooi gezicht.
Na de landing begeven we ons naar buiten, waar een grote bus van Alamo Autoverhuur ons al staat op te wachten en even later worden we verwelkomd door een vriendelijke receptioniste, die ons onze full size car laat uitzoeken. Onze keus valt op een witte Chevrolet Malibu van 3 maand oud met nog geen 3000 mijl op de teller. Prachtige wagen!
We installeren onze Chinese navigator van € 38, die ons keurig naar het Days Inn Hotel in Golden (W Denver) leidt. Kloepoek bij? De avond is gevallen, het is Hollands fris en het sputtert zo nu en dan. Jake, de receptionist van het hotel vertelt dat Denver soms op 1 dag 4 seizoenweersomstandigheden (mooi scrabble-woord) kan hebben. Het lijkt Melbourne wel! Onze ruime kamer heeft gelukkig een enorm Kingsize boxspring bed, waar je ook nog eens op moet springen, zó hoog! Mijn wederhelft is een kleine spring-in-‘t-veld en springt dan ook een gat in de lucht: even wat slaap inhalen, want inmiddels zijn we wel al bijna 24 uur in touw!
Goodnight!
P.S. Sorry voor de matige foto’s, zijn gemaakt met de smartphones.
-
16 Mei 2014 - 10:45
George En Lianne Straatman-Abeln:
Lieve beiden, wat een gezellig reisverslag.We zien het zo voor ons! Een fijne, humoristische verteltrant.. Maar ja, dat wisten we al.
Geniet maar lekker samen, wees wel voorzichtig, want we verheugen ons op t feessie.
En natuurlijk houden we ons aanbevolen voor de rest van de reis.Plus vanzelf ALLE details..laifs van george en lianne -
16 Mei 2014 - 14:37
Wim En Trijnie :
Vrijdag. Vanuit onze zonnige achtertuin ong.20gr. Lees ik Trijnie het reisverslag voor, wij leven met jullie mee en hopen met jullie zonnig vooruitzicht ,,dat het weer zich aan zal passen ,wensen jullie heeeeeele fijne dagen ,bedankt voor de berichtgeving ,en tot dan , knuffel!!! Lieve groet ,Wim en Trijnie . -
17 Mei 2014 - 14:08
Jan :
Mooi verhaal. Heb je John Denver nog gezien??
De zon begint hier ook te schijnen. Veel reisplezier omderweg.
Groetjes
Jan en Peet -
17 Mei 2014 - 22:01
Harry Wessels:
Hoi Jur en Fenny,
Ik wens jullie een heel fijne reis toe, geniet er samen van.
Veel Geluk.
Groet, Yellow Submarine.
-
20 Mei 2014 - 17:01
Aaf:
Oeioei, val der wat laat in, maarrrreehh tis nou al weer leuk haha! Mooi onsie ja!Ik lees nou even verder hoor.
-
22 Mei 2014 - 09:56
Iidakluin:
hoi fennie en jur wat mooi om al die verslagen te lezen ,zoals je ziet ben ik weer thuis een zakje bloed gehaden veel vocgt kwijt gr ida
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
