IT NEVER RAINS IN CALIFORNIA????
Door: Jurronimo
Blijf op de hoogte en volg Jur
11 Oktober 2012 | Verenigde Staten, South Lake Tahoe
IT NEVER RAINS IN CALIFORNIA????
(donderdag 11-10-2012)
Vanmorgen werden we wakker met een bekend kletterend geluid en het kwam niet uit het toilet! Shit! Wanneer we de gordijnen openen wordt ons vermoeden bewaarheid: regen, een echt Hollands weertje! En we hebben geen regenjassen of paraplu bij ons! De weersvoorspelling is helaas uitgekomen. Het enige voordeel is, dat de auto weer mooi schoon is, scheelt weer een wasbeurt, maar dat is dan ook alles. We kleden ons snel aan en in looppas rennen we naar het kleine gebouwtje midden op de parkeerplaats van ons motel om snel even wat te ontbijten, waarna we ons gauw op weg wagen. Het is de bedoeling dat we vandaag via de Tioga Pas (op ruim 9900ft (=3000m)) Yosemite Park binnenrijden, maar of dat lukt?
Onderweg worden de weersomstandigheden steeds slechter, terwijl we maar blijven klimmen aan de oostkant van de Sierra Nevada, waar de toppen van de toppen van Mount Whitney en omliggende bergen zich al snel wit kleuren van de sneeuw. We zitten zelf inmiddels al op 7000 ft. Het zicht wordt er ook niet beter op en er wordt gewaarschuwd voor gladheid. Bij Lee Vining is de afslag naar de Tioga Pas. We gaan even wat eten en tanken (belachelijke benzineprijs van $ 5,49 voor een gallon!). Het blijkt dat ook nog eens een gedeelte van de weg over de pas vandaag eenbaans is vanwege werkzaamheden. Daarbij opgeteld het noodweer, doet ons besluiten niet over de pas te gaan en door te rijden naar het noorden. Ook dat is geen lolletje, het terrein blijft bergachtig en juist deze dag heeft men overal Road Work Ahead, dus overal vertraging, ook boven op ons hoogste punt, de Conway Summit (8143ft (=2500m), waar een sneeuwbui onze auto tart. ‘Hoeveel werst is het nog naar Omsk?’, hoor ik de kleine Pjotr uit het lied van Drs. P. vragen. ‘Kop dicht, Pjotr, anders gooien we je van de trojka!’.
We blijven dalen en klimmen, zitten soms midden in de wolken en komen langs Bridgeport, Walker en Coleville. Uiteindelijk rijden we Gardnerville (NV) binnen. Gelukkig klaart het weer iets op. Via Carson City (de hoofdstad van Nevada) en de bergen aan de oostkant van Lake Tahoe is een behoorlijk eind om, dus we wagen de (ook beslist niet makkelijke) binnendoortocht over de Kingsbury Grade naar South Lake Tahoe. Weer een steile klim (als je uit het raam kijkt, is het alsof je kijkt vanuit een opstijgend vliegtuig), maar toch goed te doen en met een prachtig uitzicht onderweg. Na een even steile afdaling, waar nog een stuk weg is afgezet vanwege een gekantelde vrachtwagen, komen we aan in South Lake Tahoe aan het gelijknamige meer.
Lake Tahoe is een meer omzoomd door prachtige naaldbossen, 35 km lang en 20 km breed met een gemiddelde diepte van 300m. Het diepste punt (500m) maakt dit meer tot het op één na diepste meer van de USA. In het noorden ligt o.a. Squaw Valley, waar in 1960 de Olympische Winterspelen werden gehouden.
De plaats South Lake Tahoe is in de zomer een mondain kuuroord met diverse soorten watersport en ’s winters een even mondain ski oord. Dwars door het plaatsje loopt de grens tussen Californië en Nevada (net als door het meer trouwens). Dat betekent dus ook dat je in de ene helft van het plaatsje wèl mag gokken en in de andere niet.
Bij het meer zien we de raderboot Tahoe Queen net vertrekken. Fenny gaat nog even op de foto met een grote Californische beer, die stiekem z’n tong uitsteekt (naar mij?) en daarna gaan we op zoek naar een motelletje. Bij de meeste motels zien we borden met ‘Vacancy’. Nou, dat komt mooi uit, want wij hebben toevallig net ‘vekaanzie’! () Het wordt het Days Inn Motel, tot nu toe ons goedkoopste motel ($ 46), maar het ziet er keurig uit, al moeten we het doen met 1 queensbed, maar ach, dat is van dezelfde grootte als ons ‘grote’ bed thuis. Er zijn weinig gasten, we zijn vroeg en best wel moe van de vervelende tocht door regen, sneeuw en bergen.
Enne …. It Never Rains In California?????? Albert Hammond, ga gauw even fietsen!!! En dan graag de route die wij vandaag gereden hebben!
Nog wat tijd over voor een USAardigheidje:
RESTROOMS
Waarom mag Joost weten, maar Amerikanen noemen toiletten ‘restrooms’. De enige reden die ik kan bedenken zit verscholen in een tegeltje dat vroeger bij ons op de wc hing:
“Poep je niet, dan rust je toch en als ze roepen, poep je nog!”
Restrooms vind je overal (zelfs onderweg bij een parkeerplaats of midden in de woestijn bij vista points) en ze zijn ook overal altijd gratis.
Zelf maak ik bij de ‘restrooms’ vaak gebruik van het invalidentoilet, dat heeft zo z’n voordelen:
a) het is vrijwel nooit bezet
b) je kunt er je kont goed keren
En mocht iemand er raar van opkijken, dan trek ik gewoon wat met m’n been.
De Amerikaanse toiletten verschillen toch al op veel punten van de Europese: zoals reeds eerder gemeld staat de pot altijd behoorlijk vol met water. Daarnaast heeft de wc-bril aan de voorkant vrijwel altijd een flinke uitsparing (makkelijk voor de heren) en staat er nooit een plé-boy om eventuele remsporen weg te poetsen. Dat is ook zelden nodig gezien het vijvertje in de pot, alsmede de enorme kracht waarmee het toilet (automatisch!) wordt doorgespoeld, dankzij een elektronisch oog dat je poeperd in de gaten houdt. Tip: ga wel op tijd staan!
In de meeste toiletten vind je speciaal voorgesneden dun papier om op de zitting te leggen.
Het toiletpapier hier in de States is van zeeeeer dunne kwaliteit. Het is zaak om de rol heel voorzichtig aan de loop te brengen, anders scheurt het papier direct af. Geef de rol ook niet direct een harde zwieper, want dan vult het wc-hok zich al snel net zo als het doel bij een belangrijke voetbalwedstrijd. Vervelend is daarnaast dat je zeker 2 meter papier nodig hebt om het te vouwen tot een beetje fatsoenlijk stukje veger, zonder er met je vinger doorheen te prikken. Ik begin inmiddels al een volleerd origami-kunstenaar te worden, misschien wel een idee voor een nieuwe Theo & Thea aflevering: Vouwpapier met Plépapier.
Opvallend is dat de ‘restrooms’ altijd keurig schoon zijn. Er is ook altijd een zeepje vanuit een of ander drukpompje, de kranen hebben vrijwel altijd een elektronisch oog (je hoeft je handen er maar onder te houden) en geven meestal lauw water. Na het wassen houd je je natte handen meestal onder een blower die met enorme kracht en dito herrie in no time je handen weer droog blaast.
Nog een leuk extraatje: vaak hangt op het (invaliden-) herentoilet ook een soort uitklapcommode om baby’s te verschonen. Blijkbaar deinst de Amerikaanse jonge vader daar niet voor terug!
(donderdag 11-10-2012)
Vanmorgen werden we wakker met een bekend kletterend geluid en het kwam niet uit het toilet! Shit! Wanneer we de gordijnen openen wordt ons vermoeden bewaarheid: regen, een echt Hollands weertje! En we hebben geen regenjassen of paraplu bij ons! De weersvoorspelling is helaas uitgekomen. Het enige voordeel is, dat de auto weer mooi schoon is, scheelt weer een wasbeurt, maar dat is dan ook alles. We kleden ons snel aan en in looppas rennen we naar het kleine gebouwtje midden op de parkeerplaats van ons motel om snel even wat te ontbijten, waarna we ons gauw op weg wagen. Het is de bedoeling dat we vandaag via de Tioga Pas (op ruim 9900ft (=3000m)) Yosemite Park binnenrijden, maar of dat lukt?
Onderweg worden de weersomstandigheden steeds slechter, terwijl we maar blijven klimmen aan de oostkant van de Sierra Nevada, waar de toppen van de toppen van Mount Whitney en omliggende bergen zich al snel wit kleuren van de sneeuw. We zitten zelf inmiddels al op 7000 ft. Het zicht wordt er ook niet beter op en er wordt gewaarschuwd voor gladheid. Bij Lee Vining is de afslag naar de Tioga Pas. We gaan even wat eten en tanken (belachelijke benzineprijs van $ 5,49 voor een gallon!). Het blijkt dat ook nog eens een gedeelte van de weg over de pas vandaag eenbaans is vanwege werkzaamheden. Daarbij opgeteld het noodweer, doet ons besluiten niet over de pas te gaan en door te rijden naar het noorden. Ook dat is geen lolletje, het terrein blijft bergachtig en juist deze dag heeft men overal Road Work Ahead, dus overal vertraging, ook boven op ons hoogste punt, de Conway Summit (8143ft (=2500m), waar een sneeuwbui onze auto tart. ‘Hoeveel werst is het nog naar Omsk?’, hoor ik de kleine Pjotr uit het lied van Drs. P. vragen. ‘Kop dicht, Pjotr, anders gooien we je van de trojka!’.
We blijven dalen en klimmen, zitten soms midden in de wolken en komen langs Bridgeport, Walker en Coleville. Uiteindelijk rijden we Gardnerville (NV) binnen. Gelukkig klaart het weer iets op. Via Carson City (de hoofdstad van Nevada) en de bergen aan de oostkant van Lake Tahoe is een behoorlijk eind om, dus we wagen de (ook beslist niet makkelijke) binnendoortocht over de Kingsbury Grade naar South Lake Tahoe. Weer een steile klim (als je uit het raam kijkt, is het alsof je kijkt vanuit een opstijgend vliegtuig), maar toch goed te doen en met een prachtig uitzicht onderweg. Na een even steile afdaling, waar nog een stuk weg is afgezet vanwege een gekantelde vrachtwagen, komen we aan in South Lake Tahoe aan het gelijknamige meer.
Lake Tahoe is een meer omzoomd door prachtige naaldbossen, 35 km lang en 20 km breed met een gemiddelde diepte van 300m. Het diepste punt (500m) maakt dit meer tot het op één na diepste meer van de USA. In het noorden ligt o.a. Squaw Valley, waar in 1960 de Olympische Winterspelen werden gehouden.
De plaats South Lake Tahoe is in de zomer een mondain kuuroord met diverse soorten watersport en ’s winters een even mondain ski oord. Dwars door het plaatsje loopt de grens tussen Californië en Nevada (net als door het meer trouwens). Dat betekent dus ook dat je in de ene helft van het plaatsje wèl mag gokken en in de andere niet.
Bij het meer zien we de raderboot Tahoe Queen net vertrekken. Fenny gaat nog even op de foto met een grote Californische beer, die stiekem z’n tong uitsteekt (naar mij?) en daarna gaan we op zoek naar een motelletje. Bij de meeste motels zien we borden met ‘Vacancy’. Nou, dat komt mooi uit, want wij hebben toevallig net ‘vekaanzie’! () Het wordt het Days Inn Motel, tot nu toe ons goedkoopste motel ($ 46), maar het ziet er keurig uit, al moeten we het doen met 1 queensbed, maar ach, dat is van dezelfde grootte als ons ‘grote’ bed thuis. Er zijn weinig gasten, we zijn vroeg en best wel moe van de vervelende tocht door regen, sneeuw en bergen.
Enne …. It Never Rains In California?????? Albert Hammond, ga gauw even fietsen!!! En dan graag de route die wij vandaag gereden hebben!
Nog wat tijd over voor een USAardigheidje:
RESTROOMS
Waarom mag Joost weten, maar Amerikanen noemen toiletten ‘restrooms’. De enige reden die ik kan bedenken zit verscholen in een tegeltje dat vroeger bij ons op de wc hing:
“Poep je niet, dan rust je toch en als ze roepen, poep je nog!”
Restrooms vind je overal (zelfs onderweg bij een parkeerplaats of midden in de woestijn bij vista points) en ze zijn ook overal altijd gratis.
Zelf maak ik bij de ‘restrooms’ vaak gebruik van het invalidentoilet, dat heeft zo z’n voordelen:
a) het is vrijwel nooit bezet
b) je kunt er je kont goed keren
En mocht iemand er raar van opkijken, dan trek ik gewoon wat met m’n been.
De Amerikaanse toiletten verschillen toch al op veel punten van de Europese: zoals reeds eerder gemeld staat de pot altijd behoorlijk vol met water. Daarnaast heeft de wc-bril aan de voorkant vrijwel altijd een flinke uitsparing (makkelijk voor de heren) en staat er nooit een plé-boy om eventuele remsporen weg te poetsen. Dat is ook zelden nodig gezien het vijvertje in de pot, alsmede de enorme kracht waarmee het toilet (automatisch!) wordt doorgespoeld, dankzij een elektronisch oog dat je poeperd in de gaten houdt. Tip: ga wel op tijd staan!
In de meeste toiletten vind je speciaal voorgesneden dun papier om op de zitting te leggen.
Het toiletpapier hier in de States is van zeeeeer dunne kwaliteit. Het is zaak om de rol heel voorzichtig aan de loop te brengen, anders scheurt het papier direct af. Geef de rol ook niet direct een harde zwieper, want dan vult het wc-hok zich al snel net zo als het doel bij een belangrijke voetbalwedstrijd. Vervelend is daarnaast dat je zeker 2 meter papier nodig hebt om het te vouwen tot een beetje fatsoenlijk stukje veger, zonder er met je vinger doorheen te prikken. Ik begin inmiddels al een volleerd origami-kunstenaar te worden, misschien wel een idee voor een nieuwe Theo & Thea aflevering: Vouwpapier met Plépapier.
Opvallend is dat de ‘restrooms’ altijd keurig schoon zijn. Er is ook altijd een zeepje vanuit een of ander drukpompje, de kranen hebben vrijwel altijd een elektronisch oog (je hoeft je handen er maar onder te houden) en geven meestal lauw water. Na het wassen houd je je natte handen meestal onder een blower die met enorme kracht en dito herrie in no time je handen weer droog blaast.
Nog een leuk extraatje: vaak hangt op het (invaliden-) herentoilet ook een soort uitklapcommode om baby’s te verschonen. Blijkbaar deinst de Amerikaanse jonge vader daar niet voor terug!
-
12 Oktober 2012 - 07:07
Roelie:
Fennie en Jur,wat een fantastische vakantie!geniet er nog even van.Hier gaat alles zn gangetje,niks bijzonders,heb wel zin om je weer live te zien!!Liefs Roelie -
12 Oktober 2012 - 10:36
Lily:
Lieve Jur en Fennie,
Ja, dat is nou balen met dat weer, maar hier in Nederland zijn we het gewend. Vandaag komt het ook met bakken uit de hemel vallen. Trouwens gisteren was het wel lekker (herfst) weer.
Desalniettemin blijven jullie verhalen prachtig. Geniet nog maar even, want de tijd vliegt voorbij.
Liefs, uit Appelsch. -
12 Oktober 2012 - 13:13
Frank En Ria:
Herkenbaar die gesloten of moeilijk begaanbare pas naar Yosemite Park vanaf het oosten van de Sierra Nevada! Wij zijn toen wegens dit probleem zuidelijk gegaan via Page en toen weer naar het noorden afgebogen richting de goudzoekersplaatsjes. Maar zoals jullie het doen kan het uiteraard ook. En wat het weer betreft: denk maar aan de volgende variant " al is het nog zo nat, het wordt wel weer droog!
Groetjes en een goede reis verder.
Ria en Frank -
12 Oktober 2012 - 13:53
Trudy Kwast:
Wij hebben hetzelfde weer, pijpestelen!
Radar:w.c, too2loo, toilet, restrooms. bathrooms enz enz. goedgekeurd door Jur en Fennie
Zij reiken de warme douche uit.
groetjes,
Trudy
p.s morgen hopelijk weer een zonnige dag
-
12 Oktober 2012 - 21:06
Ria:
Heel grappig, je w.c.verhaal!
Groeten van Ria -
12 Oktober 2012 - 21:06
Ria:
Heel grappig, je w.c.verhaal!
Groeten van Ria -
13 Oktober 2012 - 13:37
Gerla:
He vekaanziegangers,
Leek me nog wel een angstig ritje zo door de wolken. Mooie auto trouwens lekker roem. Ook vind ik de foto's erg mooi, zut er gout oet!
Veel plezier verder op je tocht, groeten, Gerla -
13 Oktober 2012 - 17:40
Harmtje :
Wederom een prachtig verhaal. Spannend door de bergen met noodweer , maar dat is gelukkig weer goed gegaan. En dan die restrooms, ja, de eerste keer schrok ik me rot en dacht shit, heb ik weer ben ik hier net en de plee verstopt. Geniet nog maar weer en we wachten op het volgende verhaal.
Groetjes Harmtje -
15 Oktober 2012 - 10:15
Wia & Hans:
Hé Jur,
Rij je eindelijk eens in een goeie auto... (Ford)
Hi HI
Wat een geweldige verhalen en schitterende foto's, we genieten met jullie mee!!! -
15 Oktober 2012 - 10:15
Wia & Hans:
Hé Jur,
Rij je eindelijk eens in een goeie auto... (Ford)
Hi HI
Wat een geweldige verhalen en schitterende foto's, we genieten met jullie mee!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
