HOPI FROM MOENKOPI

HOPI FROM MOENKOPI
(maandag 1-10-2012)

Na een lekker ontbijt bij onze indianenbroeders gaan we op weer pad. Eerst even tanken. Voor $ 40 tanken we 11 gallon benzine. Een gallon is 3,8 liter, dus omgerekend betalen we $ 0,95 oftewel € 0,73 per liter, dat scheelt toch aanmerkelijk met de Nederlandse benzineprijs! Drie jaar geleden was dat echter nog € 0,50 per liter, dus ook hier is de benzineprijs flink gestegen.
We rijden verder door het uitgestrekte Navajo reservaat en verbazen ons er over hoe de indianen heden ten dage wonen. Uiteraard niet meer in een tipi of een wigwam, maar veelal in houten barakken, type chalet op Amelandse camping. Je ziet ze overal verspreid over de prairie, vaak alleenstaand, maar ook in groepjes. Soms op een afgerasterd stukje grond en altijd met een zeshoekige schuur er bij (waarschijnlijk een voorraadhok). De paarden zijn vervangen door pick-ups en SUV’s. Vaak liggen op de daken een aantal autobanden. De afgereden/kapotte auto’s blijven gewoon op het terrein slingeren voor eventuele vervangende onderdelen (maar dat geldt ook voor blanke prairiebewoners, die verspreid over de prairies in keten en kleine huisjes wonen). Regelmatig zien we indianen lopen langs de highway. Manitou mag weten waarheen.
We vervolgen de Highway 191, komen langs Many Farm Lake en slaan bij de junction Mexican Water linksaf de Highway 160 op, richting Kayenta. We blijven ons verbazen over de uitgestrektheid en verlatenheid van dit gebied.
Bij Kayenta slaan we rechtsaf richting Monument Valley, dat op de grens met Utah ligt.
Monument Valley bestaat uit enorme buttes (losstaande tafelbergachtige rotsen) in een rode woestijn. Door erosie van wind en water zijn de zachtere zandlagen verdwenen en de hardere rotsen (kernen) blijven staan. Tot 1300 na Christus hebben de Anasazi in deze vallei geleefd. Nu ligt het gebied in het Navajo reservaat en is ook eigendom van de Navajo's.
Je hebt hier een schitterend uitzicht en uiteraard gaat iedereen hier op de foto (inclusief ons Eeldenaren). Vanaf het bezoekerscentrum kun je met de auto steil naar beneden en op een onverharde 17 mijl lange rondweg afleggen. De weg voert langs de diverse buttes die allemaal een eigen naam hebben, zoals de 'Three Sisters' en de 'Two donkeys' . Je mag onderweg wel stoppen maar niet te ver van de weg af. Wij wagen ons er ook aan. Het is geen eenvoudige afdaling, maar gelukkig houden de schokbrekers en de banden het. Beneden stoppen we even bij een parkeerplaats waar Navajo’s weer kraampjes hebben met zelfgemaakte sieraden. Het is een heel bijzondere ervaring zo in de vallei tussen deze enorme rotsen te staan. De weg terug omhoog over de onverharde, bonkige, rotsige zandweg is erg lastig, menig auto raakt in de problemen. Ik laat de kukels voor me eerst maar even stoeien en jens daarna, omgeven door een rode stofwolk, omhoog in de low gear. Eenmaal boven ziet de auto er niet meer uit, maar we zijn er!
We brengen nog een bezoek aan het bezoekerscentrum, daarvoor is het bezoekerscentrum er tenslotte en genieten nog even van het schitterende uitzicht (zie ik daar in de verte niet de geest van John Wayne op zijn trouwe viervoeter?).
Daarna rijden we terug naar Kayenta, waar we nog wat boodschappen doen bij de plaatselijke supermarkt. Het is duidelijk dat we ons op Indian territory bevinden, in de winkel zijn we de enige bleekgezichten. Prachtig om dit indianenvolk te zien, opvallend ook veel oude vrouwtjes. De supermarkt is ruim voorzien van allerlei nering, want de indianen, die van heinde en ver komen, wippen natuurlijk niet even elke dag binnen. Wat een keus en wat een heerlijk groente en fruit, elke appel is ‘opgepoetst’. We vervolgen onze weg over de Highway160 en rijden rond 4 uur Tuba City binnen aan de rand van het Hopi reservaat. We hebben geboekt in het splinternieuwe Moenkopi Legacy Inn & Suites hotel (www.experiencehopi.com/hotel). Tot onze verrassing bevindt zich naast het hotel (hoe is het mogelijk!!! … een Denny’s! Wat heeft heeft Fenny toch met Denny?
Het Moenkopi Legacy Inn & Suites hotel is het eerste hotel gebouwd op Hopi grond, geïnspireerd door 19 Hopi indianenondernemers (the Elders of Upper Village of Moenkopi). Het was hun visie dat hun dorp (dat tegen Tuba City aanligt)een plaats van welkom en samenzijn zou worden voor alle bezoekers aan het land van de Hopi indianen. Het is een ruim en schitterend hotel, ontworpen en gebouwd in Hopi stijl rondom een mooi zwembad. Wel behoorlijk aan de prijs (echt gain kopie bie de Hopi, (oeff!)), kost n poar dollarcenten, mor den hej je ook wat! Het hotel staat niet alleen op Hopi grond, maar wordt ook gerund door de indianen, hetgeen wel de restrictie met zich meebrengt, dat er beslist geen alcohol het hotel binnenkomt. Dit geldt ook voor de dorpen in het reservaat. Met ‘vuurwater’ hebben ze blijkbaar slechte ervaringen gehad in het verleden. Onze kamer ziet er fantastisch uit, heel ruim: een suite met gescheiden slaap- en woongedeelte (dus ook 2 (Philips!) flatscreens), heerlijke stoelen en bank, keukentje, badkamer, fridge, airco (of course), strijkmogelijkheden, gratis wi-fi, enz. We blijven hier 2 dagen, even lekker bijkomen!
’s Avonds uiteraard even naar de buurman en dan duiken we bovenop ons enorme bed. Als ik op de rand zit raken m’n voetjes (ahum, maat 45) de grond niet eens. Haha! Ik voel me als een kind dat bij z’n grootouders logeert. Oogjes dicht en …….!