I LEFT MY HEART ……
Door: Jurronimo
Blijf op de hoogte en volg Jur
16 Oktober 2012 | Verenigde Staten, San Francisco
I LEFT MY HEART ……
(dinsdag 16-10-2012)
Na het ontbijt brengt de (gratis) shuttlebus ons naar San Francisco International Airport, vanwaar ook de BART vertrekt. De BART (de Bay Aera Rapid Transit) is een boven- en ondergrondse metro die je niet alleen naar het centrum van San Francisco brengt, maar ook onder de baai door gaat naar o.a. Berkeley, Oakland en Concord.
We stappen uit op de hoek van Market Street en Powell Street, in het hart van San Francisco, vanwaar de ‘cable car’ ons naar de Fisherman’s Warf zal brengen. De cable cars werden in 1873 in gebruik genomen en zijn, gezien de talrijke zeer steile heuvels, geen overbodige luxe.
Als je in San Francisco bent, mòet je natuurlijk een keer met de cable car meerijden. Het is een hele belevenis, vooral als je ziet hoe de machinist het voertuig op gang en tot stilstand brengt. Het systeem is eenvoudig, maar zeer bijzonder: onder de grond 'loopt' een kabel, waaraan de car zich 'vastgrijpt'. Achterop staat nog een mannetje om bijtijds te remmen. De straten hebben een zeer hoog stijgingspercentage en met name voor het parkeren van de auto’s geldt een streng systeem: parkeer je naar beneden, dan moeten je voorwielen naar de stoep gedraaid staan, parkeer je omhoog, dan moeten ze naar de straatkant wijzen. Op deze manier kan de auto niet de straat opdraaien, mocht ie door de handrem of versnelling gaan en dus op de loop. Hierop wordt streng gecontroleerd. Overigens wel grappig: de handrem van onze auto, bedien ik met de voet! In San Francisco wordt nog eens extra duidelijk dat je in de USA wel een automatische versnellingsbak moet hebben, anders zouden er heel wat ongelukken gebeuren!
We stappen uit in Hyde Street aan de baai, vlakbij Ghirardelli Square, een cultuur- en winkelcentrum, waar tot in de jaren ’60 de gebouwen dienst deden als hoofdkwartier van de Ghirardelli Chocolate Company, een chocoladefabriek. We lopen naar de pier waar een paar beroemde schepen aangemeerd liggen, zoals de driemaster ‘Balclutha’. In de verte zien we Golden Gate Bridge in dichte mist, wat regelmatig voor komt.
Iets dichterbij in de baai zie je het eilandje Alcatraz (Spaans voor ‘pelikaan’), ook wel de ‘Rock’ genoemd. Alcatraz was van 1934 tot 1963 in gebruik als zwaar beveiligde gevangenis en had een zeer streng regime. Er zijn verschillende ontsnappingspogingen gedaan, maar officieel is het nooit iemand gelukt om te ontsnappen. De beroemdste gevangene was wellicht Al Capone. Ook zien we in de baai een enorm hoge catamaran van een Amerikaans sportteam, die overigens nog geen half uur later vlak voor de Golden Gate omslaat, hetgeen ’s avonds uitgebreid op tv in het nieuws is.
We lopen langs de Cannery, eens 's werelds grootste 'inblik' fabriek van groente en fruit van de firma Del Monte, nu omgebouwd tot restaurants en wandelen door naar de Fisherman's Wharf, een oude zeeliedenbuurt in San Francisco. Je vindt er authentieke visrestaurants en hedendaagse trendy cafés. Op straat zie je veel artiesten, levende standbeelden, goochelaars, muzikanten en tekenaars. Zelfs de man die vanachter een namaakstruik je aan het schrikken brengt, zit nog op dezelfde plek als 3 jaar geleden. Maar ook zie je vagebonden die gewoon om geld bedelen.
Bij Fishermen's Grotto, één van de vele visrestaurantjes, kopen we een lekkere vis sandwich. Er naast ligt een grote hal met ouderwetse kermisattracties. Fenny doet nog even handje-druk, dat ze met het grootste gemak wint en Jur heeft opeens een paar lange stelten in plaats van opgeblazen sprintersbenen met dikke kuutn. We vervolgen onze weg naar de beroemde Pier 39, waar je naast de vele shops, restaurants en kermisattracties ook de zeehonden vindt (en ruikt). Dit jaar zijn ze dun gezaaid, want op slechts een paar vlonders verdringen de beesten zich. In de vele winkeltjes op Pier 39 barst het van de Alcatraz gevangenisspulletjes, veel kleding, maar ook slabbetjes, rompertjes en baby sokjes! En dat je met een beetje creativiteit van een oud, door midden gezaagd VW-busje nog een leuk snackbarretje kunt maken bewijst bijgaande foto.
De tijd vliegt om en langzaam lopen we weer terug naar Ghirardelli Square, waar de cable car handmatig gedraaid wordt. Een lange rij mensen staat keurig te wachten tot ze mogen instappen. Een banjo spelende verlopen hippie met Urbanus mutsje en propellertje tart onze trommelvliezen, maar vermakelijk is het wel. Als beloning krijgt ie van mij een paar kwartjes. We nemen uiteindelijk plaats achter op de cable car en hebben zo een prachtig uitzicht op de baai die voor ons in de verte verdwijnt. Helaas houden we niet lang halt op een van de heuvels om nog even een paar plaatjes te schieten van Lombard Street, ‘the world’s crookedest street’. De straat staat bekend als de meest bochtige straat van de wereld, hoewel dit slechts een klein stukje van de gehele straat betreft. Het is slechts één huizenblok lang, maar telt acht scherpe haarspeldbochten.
Weer aangekomen in het centrum nemen we bij de Burger King gauw even een snelle hap en gaan vervolgens weer terug met de BART naar San Francisco Airport, waar we maar een kleine 10 minuten hoeven te wachten op ons shuttlebusje, dat ons weer snel bij het hotel aflevert. Keurig geregeld!
De zon is inmiddels ondergegaan en wij zoeken gauw ons hok weer op om nog even HET debat op tv te zien, waar heel de USA naar uit heeft gekeken: wie gaat het winnen Obama of Romney? We moeten het antwoord schuldig blijven, want moe van de vele indrukken, vallen de oogjes al snel dicht.
In de verte hoor ik nog net Tony Bennett zingen:
I left my heart in San Francisco
High on a hill, it calls to me.
To be where little cable cars
Climb halfway to the stars!
……. zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
(dinsdag 16-10-2012)
Na het ontbijt brengt de (gratis) shuttlebus ons naar San Francisco International Airport, vanwaar ook de BART vertrekt. De BART (de Bay Aera Rapid Transit) is een boven- en ondergrondse metro die je niet alleen naar het centrum van San Francisco brengt, maar ook onder de baai door gaat naar o.a. Berkeley, Oakland en Concord.
We stappen uit op de hoek van Market Street en Powell Street, in het hart van San Francisco, vanwaar de ‘cable car’ ons naar de Fisherman’s Warf zal brengen. De cable cars werden in 1873 in gebruik genomen en zijn, gezien de talrijke zeer steile heuvels, geen overbodige luxe.
Als je in San Francisco bent, mòet je natuurlijk een keer met de cable car meerijden. Het is een hele belevenis, vooral als je ziet hoe de machinist het voertuig op gang en tot stilstand brengt. Het systeem is eenvoudig, maar zeer bijzonder: onder de grond 'loopt' een kabel, waaraan de car zich 'vastgrijpt'. Achterop staat nog een mannetje om bijtijds te remmen. De straten hebben een zeer hoog stijgingspercentage en met name voor het parkeren van de auto’s geldt een streng systeem: parkeer je naar beneden, dan moeten je voorwielen naar de stoep gedraaid staan, parkeer je omhoog, dan moeten ze naar de straatkant wijzen. Op deze manier kan de auto niet de straat opdraaien, mocht ie door de handrem of versnelling gaan en dus op de loop. Hierop wordt streng gecontroleerd. Overigens wel grappig: de handrem van onze auto, bedien ik met de voet! In San Francisco wordt nog eens extra duidelijk dat je in de USA wel een automatische versnellingsbak moet hebben, anders zouden er heel wat ongelukken gebeuren!
We stappen uit in Hyde Street aan de baai, vlakbij Ghirardelli Square, een cultuur- en winkelcentrum, waar tot in de jaren ’60 de gebouwen dienst deden als hoofdkwartier van de Ghirardelli Chocolate Company, een chocoladefabriek. We lopen naar de pier waar een paar beroemde schepen aangemeerd liggen, zoals de driemaster ‘Balclutha’. In de verte zien we Golden Gate Bridge in dichte mist, wat regelmatig voor komt.
Iets dichterbij in de baai zie je het eilandje Alcatraz (Spaans voor ‘pelikaan’), ook wel de ‘Rock’ genoemd. Alcatraz was van 1934 tot 1963 in gebruik als zwaar beveiligde gevangenis en had een zeer streng regime. Er zijn verschillende ontsnappingspogingen gedaan, maar officieel is het nooit iemand gelukt om te ontsnappen. De beroemdste gevangene was wellicht Al Capone. Ook zien we in de baai een enorm hoge catamaran van een Amerikaans sportteam, die overigens nog geen half uur later vlak voor de Golden Gate omslaat, hetgeen ’s avonds uitgebreid op tv in het nieuws is.
We lopen langs de Cannery, eens 's werelds grootste 'inblik' fabriek van groente en fruit van de firma Del Monte, nu omgebouwd tot restaurants en wandelen door naar de Fisherman's Wharf, een oude zeeliedenbuurt in San Francisco. Je vindt er authentieke visrestaurants en hedendaagse trendy cafés. Op straat zie je veel artiesten, levende standbeelden, goochelaars, muzikanten en tekenaars. Zelfs de man die vanachter een namaakstruik je aan het schrikken brengt, zit nog op dezelfde plek als 3 jaar geleden. Maar ook zie je vagebonden die gewoon om geld bedelen.
Bij Fishermen's Grotto, één van de vele visrestaurantjes, kopen we een lekkere vis sandwich. Er naast ligt een grote hal met ouderwetse kermisattracties. Fenny doet nog even handje-druk, dat ze met het grootste gemak wint en Jur heeft opeens een paar lange stelten in plaats van opgeblazen sprintersbenen met dikke kuutn. We vervolgen onze weg naar de beroemde Pier 39, waar je naast de vele shops, restaurants en kermisattracties ook de zeehonden vindt (en ruikt). Dit jaar zijn ze dun gezaaid, want op slechts een paar vlonders verdringen de beesten zich. In de vele winkeltjes op Pier 39 barst het van de Alcatraz gevangenisspulletjes, veel kleding, maar ook slabbetjes, rompertjes en baby sokjes! En dat je met een beetje creativiteit van een oud, door midden gezaagd VW-busje nog een leuk snackbarretje kunt maken bewijst bijgaande foto.
De tijd vliegt om en langzaam lopen we weer terug naar Ghirardelli Square, waar de cable car handmatig gedraaid wordt. Een lange rij mensen staat keurig te wachten tot ze mogen instappen. Een banjo spelende verlopen hippie met Urbanus mutsje en propellertje tart onze trommelvliezen, maar vermakelijk is het wel. Als beloning krijgt ie van mij een paar kwartjes. We nemen uiteindelijk plaats achter op de cable car en hebben zo een prachtig uitzicht op de baai die voor ons in de verte verdwijnt. Helaas houden we niet lang halt op een van de heuvels om nog even een paar plaatjes te schieten van Lombard Street, ‘the world’s crookedest street’. De straat staat bekend als de meest bochtige straat van de wereld, hoewel dit slechts een klein stukje van de gehele straat betreft. Het is slechts één huizenblok lang, maar telt acht scherpe haarspeldbochten.
Weer aangekomen in het centrum nemen we bij de Burger King gauw even een snelle hap en gaan vervolgens weer terug met de BART naar San Francisco Airport, waar we maar een kleine 10 minuten hoeven te wachten op ons shuttlebusje, dat ons weer snel bij het hotel aflevert. Keurig geregeld!
De zon is inmiddels ondergegaan en wij zoeken gauw ons hok weer op om nog even HET debat op tv te zien, waar heel de USA naar uit heeft gekeken: wie gaat het winnen Obama of Romney? We moeten het antwoord schuldig blijven, want moe van de vele indrukken, vallen de oogjes al snel dicht.
In de verte hoor ik nog net Tony Bennett zingen:
I left my heart in San Francisco
High on a hill, it calls to me.
To be where little cable cars
Climb halfway to the stars!
……. zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
