Op pad in Utah (dag 13)

Maandag 26 mei 2014

Om half 9 zitten we in de auto en rijden de Interstate 15 South op. Even buiten Salt Lake City nemen we een ontbijt bij Denny’s. Mmmmm, wat kunnen we daar van genieten: pannenkoekjes voor Fenny en voor een Grand Slam (eggs, bacon, hasbrown & toast) voor mij, fijne 50-er jaren muziek op de achtergrond en heerlijke koffie. Frisdrank en koffie kost overal $ 2 (€ 1,35) en refills zijn gratis. Na 2 bekers komt de serveerster vragen of we ook nog (gratis) koffie mee willen voor in de auto. De laiverd! Totaal afgerekend $ 14 (= € 10). In de US krijg je altijd waar voor je geld! Ik hou m’n hart vast voor de Amerikaan die Europa bezoekt en bemerkt, dat hij voor 2 kleine kopjes koffie of 2x piepkleine glaasjes frisdrank ook 2x moet betalen!
Het is heerlijk rijden, het zonnetje schijnt volop en het is redelijk rustig op de weg. Na Provo (hoe kom je aan zo’n naam?) gaat de 14-baans weg over in een 6-baans. Nog altijd breed genoeg! In de buurt van Mona (nou ja, al weer zo’n naam!) rijden we langs uitgestrekte lavendelvelden. Even voor Beaver (na zo’n 2,5 uur rijden), zien we een bord met de afslag Cove Fort. We zitten ruim in de tijd, dus we gaan eens even kijken. We belanden bij een klein stenen fort met daarom heen wat kleine huisjes, schuren en wat grond die bewerkt wordt. Dit alles wordt zeer goed onderhouden door de Mormoonse gemeenschap. Zodra we uit de auto stappen worden we welkom geheten door één van de (vrijwillige) gidsen. Ze heet Sister MaryAnne Rutter. Zij leidt ons rond en vertelt op zeer deskundige manier over het fort(je).
Fort Cove is in 1867 opgericht en gebouwd door Ira Hinckley met zijn familie en vrijwilligers op verzoek van de toenmalige Mormonen president Brigham Young om te dienen als een veilige tussenstop voor de stagecoach en reizigers met huifkarren om hen onderdak te verlenen en hen te voorzien van vers water en voedsel. De stenen voor het fort haalde men weg bij een dichtbij zijnde (uitgedoofde) vulkaan, vandaar dat het fort nog steeds overeind staat. Het is nu ingericht als een prachtig openlucht museum met meubilair en gebruiksvoorwerpen uit die tijd. Zo krijg je een goed beeld, hoe men destijds leefde. Opvallend is hoe netjes en schoon alles er is.
Het is heerlijk weer (rond de 25 graden), maar dat is nog niet lang zo. Sister Rutter vertelt dat er 14 dagen geleden nog een meter sneeuw is gevallen! Ze is een vriendelijke oudere dame en vindt ons óók erg aardig. Graag wil ze ons een (gratis) dvd en een Nederlandse versie van het Book of Mormon meegeven. Dat mag. Het boek is overigens in 147 talen vertaald en de aanhangers van de De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen (zoals de Mormoonse kerk officieel heet) leven verspreid over de hele wereld. Wel bepakt en bezakt nemen we afscheid van Sister Rutter, die ons nog van harte uitnodigt in haar woonplaats in South Carolina, mochten wij daar ooit eens opduiken. Al met al een leuke ervaring en zeker passend in een van mijn levensmotto’s: ‘Als je nergens voor weg loopt, komt er van zelf wat op je pad’.
We rijden weer over de Interstate 15 en slaan af bij het Dixie National Forest naar het Cedar Break National Monument. We rijden door het dorpje Parowan, waar we even stoppen bij een typisch Amerikaans kerkhof, een uitgestrekt grasveld met ruim uit elkaar liggende grafstenen. Opvallend is hoeveel bloemen er bij liggen. Vanwege het feit dat het vandaag Memorial Day (nationale gedenkdag voor gevallenen en overledenen) is, staat er bij vrijwel elk graf ook nog eens een Amerikaans vlaggetje.
We klimmen gestaag en voor we het in de gaten hebben zitten we op ruim 3000 m hoogte. We komen eerst in een ski-gebied (Brian Head) en daarna op een hoogvlakte, waar herten los rond lopen en vanwaar je een schitterend uitzicht hebt op een gebied dat veel weg heeft van Bryce Canyon, dat daar overigens niet ver vandaan ligt en dat we anderhalf jaar terug bezochten. Prachtige rotspartijen in vele kleuren aan weerszijden sieren een canyon die ruim 725m diep is (16 Vrijheidsbeelden op elkaar)! In het Cedar Break park vind je veel Bristlecone Pines, de oudste levende dingen op aarde. Deze oude dennenbomen kunnen tot 5000 jaar oud worden. Bij het mooiste uitzichtpunt staat er een die meer dan 1600 jaar oud is!
We dalen weer af en komen uit in Cedar City, waar we de snelweg op gaan richting St. George. Daar hebben we geboekt bij America’s Best Valued Inn, waar we anderhalf jaar eerder ook sliepen. We stappen uit de auto en BAM! Alsof je een sauna binnenstapt, het is dik 30 graden! Gauw de airco aan op de kamer en naar de Chinees op de hoek: Beijing Buffet. Gelukkig staan er geen 9 miljoen fietsen voor de deur en maakt Katie Melua plaats voor Chinese achtergrond muziek. Even overweeg ik om in het restaurant, net als de gemiddelde Chinese toerist, met mijn iPhone in een idiote pose een selfie te maken, maar laat die gedachte toch maar weer varen. Het eten smaakt uitstekend, al was er helaas geen kloepoek bij.
’s Avonds laat ik op bed nog even alles de revue passeren. Wat maak je toch weer wat mee op zo’n dag. Nou liggen we opeens weer hier en wel in St. George, Utah! Ik bedenk me dat George de Engelse benaming is van Jur. Da’s toch ook toevallig! Of misschien ook weer niet? Saint George, wow! … zo’n heilig boontje ben ik nou ook weer niet!