Cody (dag 7)

Dinsdag 20 mei 2014

Om 7.45 hebben we de koffers al gepakt en zitten al aan ontbijt. De mensen naast ons beginnen een praatje met ons. Dit gebeurt zo vaak, dat we er al aan gewend raken. Overal is veel aandacht voor elkaar, niet alleen voor mensen uit andere delen van de wereld, maar ook uit de USA zelf. Iedereen is belangstellend, Amerika is natuurlijk ook geen land, maar een werelddeel. Waar je ook bent, de hele dag hoor je regelmatig “So, where do yóu come from?”. In ons geval is het tevens opmerkelijk hoeveel mensen op de een of andere manier toch een connectie met Holland hebben.
Tegen half 9 vertrekken richting Spearfish, einddoel is Cody (WY) aan de oostelijke ingang van Yellowstone Park. Het wordt een lange rit, het is frisjes, maar droog. We hebben ruim 600 km voor de boeg. Voor Nederlandse begrippen lijkt dat veel (zo’n afstand van Eelde naar Parijs), maar hier valt dat mee. De wegen zijn breed, er is vrijwel geen verkeer en je kunt zonder onderbreking doorrijden. Cruise control aan en hatsjiekedee!
Even na Sundance slaan we van de highway af en gaan richting Devils Tower. Dit is één van de meest indrukwekkende bezienswaardigheden van de Verenigde Staten, een enorme monoliet van 386m hoog (6 Martinitorens op elkaar) en het eerste National Monument in de USA, opengesteld op 24 september 1906 door President Theodore Roosevelt. Voor de Lacota indianen en nog 22 andere indianenstammen is de berg heilig. De legende gaat dat een enorme beer met zijn klauwen de ‘krassen’ op de berg heeft gemaakt. Dat de rots ook een grote aantrekkingskracht heeft op makers van Science Fiction blijkt wel uit de films die er zijn opgenomen. De bekendste is wel "Close Encounters of the Third Kind", uit 1977 van Steven Spielberg.
Zo gauw we het National Park binnenrijden, zien we een groot veld vol met prairie dogs, kleine grappige onder de grond levende knaagdieren uit de familie van de eekhoorns. Je mag ze beslist niet voeren (anders worden ze lui en agressief). Bij het Visitors Center parkeren we de auto en maken een wandeling van 1,3 mijl rondom het gevaarte, dwars tussen enorme granieten rotsblokken door. Je kunt de berg ook beklimmen, zoals een aantal doen, maar dat geldt uiteraard voor echte bergbeklimmers. Hier gaat de berg namelijk bijna 90 graden recht omhoog. We zien overigens wel een aantal van deze waaghalzen. ‘Dont look down!’
We gaan weer verder en rijden door een enorm uitgestrekt prairielandschap. Opvallend is dat we opeens een andere kleur koeien zien. Waren de tot nu toe gespotte koeien alle van het negroïde soort, nu zien we opeens karamel kleurige koeien. Nog even en we zien Grunneger bloarkoppen! Mojjuh!
Via Gilette, waar we onze 2e tankstop hebben, rijden we naar Buffalo aan de voet van de Bighorn Mountains. Daar moeten we over heen. Helaas begint het nu juist te regenen. We rijden over de Powder River Pass en overal ligt nog sneeuw. Wat wil je, we zitten op een hoogte van zo’n 3000m, Alpe d’Huez is er niets bij! In de verte zien we Cloud Peak met ruim 13000 ft (4000m) de hoogste top hier. Hij doet z’n naam eer aan en ligt half in de wolken, net als wij trouwens. Wat een prachtig uitzicht overal! De weg over de pas is overigens grandioos, heel breed en je kunt er bijna constant 55 mijl p/u rijden, zo’n 90 km/u. Het Meadowlark Lake, dat op 2500m hoogte ligt is nog stijf bevroren. Vanaf hier knapt het weer weer wat op en even later en wanneer we afdalen schijnt de zon weer volop. Aan deze kant van de bergen is de natuur weer compleet anders.
We dalen af door een woest berglandschap en rijden vervolgens door het Bighorn Basin (hoogvlakte van toch nog 1350 m boven zeeniveau) richting Worland. Veel akkerbouw onderweg. Het dorpje Ten Sleep (350 inwoners), dat we onderweg passeren is vernoemd naar de 10 nachten slaap die de pioniers of indianen destijds nodig hadden van Fort Laramie naar hier of van Yellowstone naar hier. Indianen maten afstand namelijk in nachten slaap.
In Worland rijden we richting Greybull. Onderweg hebben we een schoolbus voor ons die kinderen aflevert onderweg. Als de lichten van de bus gaan knipperen mag je beslist niet meer inhalen, hierop staat een zware straf. Als de bus stopt komt aan de chauffeurskant een STOP-bord naar buiten, waarop het verkeer aan beide kanten platgelegd wordt, het kind kan dan rustig uitstappen en voor de bus langs veilig oversteken. Goed geregeld!
Na Greybull is het nog een klein uurtje naar Cody. We rijden door het plaatsje Emblem, aantal inwoners 10, maar wel een postkantoor!!! In de verte zien we de Rockies al liggen met daarin het Yellowstone Park. Enorme regenwolken teisteren het luchtruim, we rijden er net langs. Even na 5 uur rijden we Cody binnen, in 1896 gesticht door onze vriend Buffalo Bill. We hebben niets besproken, maar wel een favoriet motel opgeschreven: Cowboy Village, een prachtig parkje met dubbele blokhutten. De gezellige uitbaatster blijkt oorspronkelijk uit het Schwäbische land te komen. Also sprechen wir weiter auf Deutsch, jawohl! Onze cabin is echt een juweeltje, vol met leuke cowboyspulletjes en natuurlijk een enorm gietijzeren cowboybed met hoefijzers en cowboylampies opzied. Buffelogen houden ons nauwlettend in de gaten. We gaan nog snel even naar de plaatselijke Chinees om van een uitgebreid buffet te genieten ($ 11,99 p/p) en bezoeken daarna nog de plaatselijke supermarkt (Walmart), die je gerust hyperdesuperdemega kunt noemen met ongeveer de grootte van 2 Eelder veilinghallen. Alles is er te koop, niet alleen levensmiddelen, maar ook meubels, enz. Wij doen het maar kalm aan met ons kilootje druiven en een tube tandpasta.
Daarna gauw naar ons cowboyhutje.
Trusten cowgirl, trusten cowboy!
Gute Nachte, Frau Holle!