Rollin’, rollin’, rollin’ … (dag 4)

17 mei 2014

Oordopjes uit om 06.00, een blik naar buiten: oeps, het heeft geregend! Gelukkig is het nu weer droog. Even douchen, ontbijten (continental weliswaar, dus enkel maar toast, bagels, marmelade, cream cheese, wafels met stroop, havermout en zo, koffie, jus d’orange, melk, enz.,) maar toch even wat in het buikje!
Om 7.10 vertrekken we, we hebben een lange rit voor de boeg, zo’n 375 mijl (600 km). Het is niet druk op de weg. We rijden over de Highway 25 via Chugwater, Wheatland en Guernsey naar Fort Laramie. Onderweg alleen maar grazige weiden met nog steeds hier en daar wat sneeuw (afgelopen zondag heeft hier nog een sneeuwstorm gewoed en dat in mei!). Vrijwel geen bomen te zien, men is hier overgeleverd aan de wind, het grootste probleem van deze hoogvlakte. Hier en daar zien we ‘markers’ van de Oregon en de Mormon Trail. Deze trails werden door de pioniers in de 19e eeuw gebruikt, die vanuit het oosten komend in het westen van de VS een nieuw leven wilden opbouwen. Een prestatie van formaat als je ziet aan welke gevaren ze bloot stonden en op welke manier ze zich moesten verplaatsen met huifkarren getrokken door ossen en paarden. Velen stierven onderweg dan ook aan de ontberingen.
In Guernsey gooien we de tank voor de eerste keer vol. De prijs voor een gallon (3,8 liter) is $ 3,50 (€ 2,54), dus omgerekend naar Nederlandse maatstaven € 0,67 per liter.
Om 9.00 uur rijden we Fort Laramie binnen, een plaatsje met zo’n 200 inwoners, waar de tijd lijkt stil te staan, ook hier markers van de pioniers. Even buiten het plaatsje ligt het echte Fort, dat inmiddels een National Historic Site is. Het is heerlijk weer. We zijn de eerste bezoekers die dag, we krijgen een film over de geschiedenis van het fort te zien en maken daarna een wandeling over het enorme terrein.
Fort Laramie werd oorspronkelijk opgericht in 1834 als handelspost voor huiden van beren en buffels. Het heette toen Fort William en iets later Fort John. In 1849 werd het een ‘military outpost’, die voor de vele reizigers van de Oregon Trail niet alleen de mogelijkheid bood om nieuwe voorraden in te slaan en reparaties aan o.a. de huifkarren te verrichten, maar ook bescherming bood tegen eventuele indianen aanvallen. In het begin viel dit wel mee, maar de daaropvolgende decennia deden zich toch wel een aantal conflicten voor. De spanningen begonnen steeds verder op te lopen, mede dankzij de ‘goldrush’ en de aanleg van de Pacific Railroad. Het niet nakomen van verdragen die met de indianen waren gesloten, leidde uiteindelijk tot een aantal bloedige slagen, waarvan die bij Little Big Horn en Wounded Knee de bekendste zijn.
Op het terrein zijn nog vele gebouwen uit die tijd te vinden, sommige gebouwd van adobe (bouwmateriaal bestaande uit zand, water, klei en organische materialen zoals stro en mest), andere van hout. Op het terrein bevindt zich ook het officiersverblijf Old Bedlam, het oudste, nog bestaande gebouw in Wyoming, ingericht met ameublementen uit die jaren, zodat je een uitstekende indruk krijgt hoe men toen leefde.
Terug in het plaatsje zelf brengen we nog even een bezoek aan een antiekwinkeltje in de replica van het oorspronkelijke Fort William, waar een (alweer) alleraardigste gastvrouw ons in geuren en kleuren allerlei wetenswaardigheden over de pionierstijd vertelt. Het winkeltje staat bomvol met geweren, pistolen, indianen spullen en antiek.
Wat later rijden we over de 85 via Jay Em en Lusk naar Edgemont. Onderweg weer prairies met hier en daar een ranchje of een farmpje met prachtige namen. De naam Rawhide duikt diverse malen op. Ik zie zo weer de prachtige zwart-wit films voor ogen uit de 60-er jaren met Gil Favor en een jonge Clint Eastwood als Rowdy Yates. Jeugdsentiment ten top!
Na Edgemont begint de natuur te veranderen, het wordt wat heuvelachtiger en in het grasland komt meer bebossing. We rijden South Dakota binnen en zien in de verte de voor de indianen zo heilige Black Hills. Het is een prachtig gebied, dat wat Oostenrijks aandoet. Bij de Minnekahta Junction slaan we af naar Hot Springs, waar we keurig op tijd (15.00 u) aankomen. Het is een schitterend plaatsje dat doet denken aan een kuuroord in de Ardennen en de naam zegt het al: hier is een warm water bron. We hebben geboekt voor America’s Best Value Inn by the River, dat we gauw vinden. Oeps, ze hebben ook cabins (blokhutten)! Onze receptionist, een verre afstammeling van Rabindranath Tagore is uitermate gedienstig, zoals mensen uit India kunnen zijn en wel in voor een dealtje. Voor een paar dollar meer hebben wij een prachtige cabin tot onze beschikking met schitterend uitzicht op de rivier en het stadje zelf. Het is inmiddels prachtig weer, we gaan nog wat wandelen en bezoeken het Pioneers Museum in de voormalige oude zandsteen school. Het zoveelste vriendelijke oude vrouwtje, dat zo lijkt te zijn weggelopen uit een Hitchcock film, heet ons welkom. Het oude schoolgebouw is nog volledig in de oude staat en staat volgepropt met prachtige oude spullen van de laatste 150 jaar.
Terug in onze cabin merken we dat we allebei toch inmiddels allebei flink rozig zijn. Nog even een Budweisertje, een stukje schrijven en dan hop in ons romantische bed. Al gauw vallen de oogjes dicht. In de verte hoor ik Rowdy Yates nog ‘Ride ‘m in, cut ‘m out!’ schreeuwen naar zijn 15 cowboys, die me op de een of andere manier toch wel heel bekend voor komen. ‘Rollin’, rollin’, rollin’ ……..